سالهاست که مسائل و مشکلات شهر و شهرنشینی از دغدغههای اساسی مدیریت شهری، کارشناسان و طراحان شهری بوده و همچنان نیز از محورهای اساسی طراحی شهری برطرف کردن این معضلات است.

زیبایی شهرها، هماهنگی اجزای تشکیل دهنده آن، کارایی مناسب آنها، امکان استفاده شهروندان از عناصر شهری از بعد منظر، رفاه و کارایی از مهمترین عوامل شهری است. راحتی و آسایش شهروندان در شهر تهران که حاصل سال ها رشد و نمودر مسیر نا موزون، بدون توجه به روابط منطقی بین اجزای آن است به دلیل اینکه خطرات ایجاد شده در آن بیش از امنیت آن است میسر نمی شود.

البته در سال های اخیر سعی شده است تا این تعادل بیشتر به سمت آسایش و امنیت سوق پیدا کند، که نتیجه نتایج پایدار و گسترده ای به دنبال نداشته است، از این رو در این کلاف تو در تو و سردر گم باید سعی کرد از زاویه دیگری به مساله نگاه کرد.

ما اکنون شهری داریم با مسائل و مشکلات بسیار که چه بخواهیم و چه نخواهیم در آن باید زندگی کنیم در واقع ما وارث معضلاتی هستیم که خود بر خود تحمیل نموده ایم و گریزی از آن نیست و تنها با همکاری و همیاری و تعاون و تعامل باید سعی در اصلاح آن داشته باشیم و در واقع باری بیش از آنچه هست برآن می فزاییم.

در تمام این مسائل جای خالی موضوعی که خود را در پس واژه فرهنگ شهرنشینی پنهان کرده، به خوبی احساس می شود.

کمبود مسیرهای پیاده، کمبود عرض ناهمواری کلی معابر( سواره و پیاده)، عدم روشنایی مسیرها... معلولین و سالمندان که نمی دانم به کدامین گناه نکرده جزو کلمات نادیده یا بهتر بگویم فراموش شده واژه شهر هستند... و هزاران مساله دیگر نگفته، که به این موضوع ارتباط مستقیم دارد، از جمله این مسائل است، از سوی دیگر می دانیم که ترمیم و اصلاح کمبودها و نواقص اشاره شده، هزینههایی به دنبال دارد که باید متحمل شد و پرداخت شود که از آن گریزی نیست.

عبور از عرض خیابان ها باید تنها از تقاطعها و محل خط کشی عابر پیاده صورت بگیرد و عبور از بزرگراه ها نیز به طور کلی غیرقانونی است و مخاطره آمیز. لذا استفاده از زیر گذر و رو گذر به طور اکید و جدی لازم است. در کشور ما و به خصوص در کلان شهرها کم توجهی به قوانین و مقررات شهری از سوی شهروندان کاملا عادی شده و علی رغم صرف هزینههای بسیار برای تبلیغ در خصوص آموزش همگانی، از سوی نیروهای انتظامی، راهنمایی و رانندگی و رسانههای جمعی همچنان رعایت نمی شود.

با نگاهی به عملکرد شهرداریها و هزینههای صرف شده جهت جلوگیری از تخلف شهروندان (پیاده و سواره) به این اصل می رسیم که چنانچه فرهنگ شهرنشینی و شهروندی خود را با تمام مشکلات شهری موجود بالا برده و تقویت کنیم، قادر خواهیم بود تا این مبالغ هنگفت را در جای خود هزینه کنیم تا معضلات موجود به حداقل خود برسد و شاهد شهری زیبا و عاری از آهن کشی و بتن کاریهای معابر و غول سیمانی حاکم بر شهر باشیم.